Kruševački kraj nekada je bio nadaleko poznat po vidarima i vidarkama, darovitim ljudima koji su, koristeći svoja znanja i veštine, pomagali i lečili bolesne i povređene. Jedan od njih bio je i Gojko Vlaić, koji je, prema rečima hroničara Milutina R. Jugovića, „živeo u dva veka i učinio za dva života”.
Gojko Vlaić, sin Sime Vlaića iz Pasjaka, ostao je upamćen kao trgovac, ratnik i vrsni vidar. Borio se u Prvom i Drugom srpskom ustanku, a 1812. godine je učestvovao u oslobođenju Janjine u Grčkoj. Tamo je izučavao medicinu od kaliojotra i upoznao svoju buduću suprugu, petnaestogodišnju Maru, koju je u Kruševac dovezao u buretu. Gojkova izabranica bila je poznata kao vešta domaćica, koja nikada nije naučila srpski jezik.
Stalno je usavršavao znanje i veštine te je početkom 19. veka „usklađivao dva oblika iste energije jin i jang” i uspešno praktikovao akupunkturu. Neobičnim špricem, sa tri kruga igala prethodno potopljenim u određeni rastvor, lečio je „vatru” kod ljudi, a valjkom, sa iglama različitih veličina, vidao je bolove u zglobovima.
Jedan od čestih pacijenata bio je i Jovan Obrenović, kome je Gojko namestio lopaticu, povređenu od đuleta iz turskog topa, koju je potom tretirao melemima. U trenucima bola, naročito prilikom promene vremena, Jovan je „tražio vidara da ga veže za noge, pa naglavačke obesi, da upamti svoj „rđavo” urađen posao”.
Gojkov dućan oslikao je nepoznati putujući slikopisac, koristeći motiv košnice sa pčelama koje lete oko nje, kako bi se skrenula pažnja na lekovitost robe koja se tu prodavala. Radnja je, kao i apoteka Kedrović koja se nalazila pored nje, srušena 1961. godine, a na tom mestu, ispred sadašnjeg Doma sindikata, je postavljeno spomen-obeležje „Kameni cvet kamilice”.
Vidarski zanat se često prenosio s kolena na koleno, pa su tako Gojkov sin Đoka, te unuci Nikola, Raša i Jova, pošli njegovim stopama i duže od stoleća nastavili, „kao retko ko”, da leče narod svog kraja .